Polityka transportowa

Poziom globalny

• Normami emisji dotyczącymi statków i lotnictwa zajmują się odpowiednie organizacje ONZ (Międzynarodowa Organizacja Morska i Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego) oraz konwencje międzynarodowe, w tym Konwencja w sprawie transgranicznego przenoszenia zanieczyszczeń powietrza na dalekie odległości, również obejmująca inne sektory oprócz transportu.
• Protokół z Kioto, stanowiący uzupełnienie międzynarodowej Ramowej konwencji w sprawie zmian klimatu, reguluje poziomy emisji gazów cieplarnianych, także pochodzące z transportu (z wyjątkiem lotnictwa międzynarodowego i transportu morskiego).

Na poziomie UE

• Dokumentem przewodnim jest wspólna polityka transportowa UE (z 2001 r., zmieniona w 2006 r.). Wyznacza ona priorytety działań w zakresie transportu, w tym związane z aspektami ochrony środowiska.
• Ponadto polityka i prawodawstwo w dziedzinie ochrony środowiska obejmuje monitorowanie, ograniczanie emisji i poprawę jakości powietrza (np. dyrektywa dotycząca hałasu w środowisku, dyrektywa w sprawie krajowych pułapów emisji, dyrektywa w sprawie czystego powietrza dla Europy, przepisy wyznaczające wartości graniczne emisji zanieczyszczeń przez pojazdy i określających jakość paliwa).

Poziom krajowy, regionalny i lokalny

• Krajowa polityka transportowa wiąże się częściowo z transpozycją polityki UE do przepisów krajowych, a częściowo z rozwojem sektora transportowego w każdym z państw.
• Istotna część praktycznych decyzji o sposobie użytkowania gruntów podejmowana jest na poziomach regionalnym i lokalnym, a one z kolei w dużym zakresie kształtują zapotrzebowanie na transport, jak również wpływają na wybór między różnymi środkami transportu, jakiego muszą dokonać poszczególni użytkownicy. Jeśli na nowych osiedlach nie ma dostępu do transportu publicznego, obywatele są pozbawieni rzeczywistej możliwości wyboru.

Więcej informacji na stronie internetowej: Dyrekcja Generalna ds. Energii i Transportu